w głowie marnego poety czochranej

szaleją nuty,szum wichru we włosach

na tegoż marnego poety saganie

ludzkości troski...i kołki ciosane

spłuczyny życiowe i zlewki najskrytsze

nieufność do bogów (bo jak tu zaufać?)

płomienie buntu co poznał jak krzyczeć

i chęć by się w sobie czasami zadufać

w ustach poety śmierdzący papieros

na stole poety butelka po piwie

w kredensie poety marzenia na wynos

i chleba okruchy skazane niewinnie

w objęciach poety gitara i dzwięki

a w nogach poety są mile przebyte

zaś w sercu poety samotność bezkresna

bo dusza wrażlwa nie budzi zachwytu

więc znów towarzyszą mu wichry (i nuty)

tu każdy poetę podziwia,rozumie...

poeta rozmawia z butelką po piwie

bo ze ścianami rozmawiać nie umie