Spójrz, właśnie dotarliśmy do tej ścieżki,

Która teraz ulega rozdwojeniu.

Na nic już nie zdadzą się uśmieszki

I nie ulżą nigdy sercu stęsknionemu.

Oni muszą jeszcze kroczyć po Twych śladach, 

Gdy my razem ku górze się wznosimy.

Im to przyjdzie nie raz jeszcze upadać,

A my razem burze, wichry pogonimy.

Tylko nigdy ne porzucaj mojej dłoni,

Która Cię od złego bladą tarczą strzeże.

Jeśli zwątpisz, wiedz, że nic już Cię nie chroni

I samotnie ze swych Skrzydeł skubiesz pierze.

Twoje życie w Twoich rękach.

Od tej chwili.

Strach i duma. Uśmiech, męka ..

Od tej chwili.

Nie zapomnij, że Twój dom jest tutaj zawsze.

Twoje kroki trwają wiecznie w miejscu tym.

Dzisiaj lecisz nowym Niebem, jak latawce..

Ale.. Czym Ty, dziecko, jesteś ? Właśnie, czym ..?

Jesteś brzozą, orłem, żabą, mchem, ślimakiem..

Możesz zmieniać swoje kształty nieustannie.

Lecz pamiętaj, zawsze jesteś kimś niezwykłym.

Właśnie takim w młodych sercach pozostaniesz.

Tylko nigdy nie porzucaj mojej dłoni.

Ona jest podziękowaniem właśnie od nich.

Tych, którym Ty szlaki wytyczyłeś

Pokazując jaki jesteś, jaki byłeś..