Było sobie krzesło.

I lampa nad krzesłem.

A światło się rozniosło 

Tak, jak nigdy przedtem.

Więc na krześle siedzący

Postanowił lampą być.

sam światło miłujący

Zechciał na krzesło wyjść.

By lampie się przyjrzeć.

Lampa poszybowała

I spojrzeć na się nie dała.

Z premedytacją w górze została

I z góry na krzesło spoglądała.

A człowiek dłonie jął wznosić

Żarówki tak bardzo chciał dotknąć.

Lampa zaczęła się podnosić

A człowiek jej znów nie mógł spotkać.

Więc zaczął żyjący ów skakać

By ogrzać się Żarówki ciepłem.

Tak bardzo Żarówkę chciał złapać,

Że wreszcie przewrócił się z krzesłem !

I upadł najwyżej na świecie

Że z robakami gryzł ziemię.

'Ja wiem, że wy teraz mnie zjecie'

- mówiąc to, ostatnie dał tchnienie.

Gdy umarł, to tym pstryczkiem stał się

Co światło włącza, gdy się kliknie

I wtedy sprawę sobie zdał, że

Światełko bez niego zniknie.

I teraz: By zostać czymś ważnym,

Trza najpierw pozwolić się pożreć.

Bo trzeba być bardzo odważnym

By oddać się znienawidzonym.