Będąc sam nie otworzysz oczu jadowitej Hydrze

Ona mocą zespołu twe życie bez problemu z piersi wydrze

Tak więc nie pozostawaj sam na dróg rozstaju

Myślami porzucony gdzieś na rzeki kraju

Jako niemowlak nie zaznawszy miłości

Dla którego każdy dzień nowe oznacza trudności

Wychodząc na prostą niczym w rój szerszeni wstąpiwszy

Próbuje znaleźć cień stworzenia dla zeń życzliwszy

Po wielkich staraniach wielu

Dochodzi wreszcie do celu

Dla niego piękne i niezwykłe są każde potoki

Nawet robaczek ma swe uroki

Jego świat w końcu został odmieniony

Już nie czuje się osamotniony

Zewsząd przez różne żyjątka otoczony

Już nie czuje się odtrącony

Teraz wszystko się przed nim otwiera , znika gatunku bariera

Znalazł swe szczęście człek ten poczciwy

Tam , gdzie każdy kamień w swym pokroju ruchliwy

Gdzie czuł się jak prawdziwy posłaniec Boży , wiecznie żywy

Nikt nie drwił z niego

Nie zadawał bólów

Nie doczepiał dodatkowych czeluści sznurów

Istniał z dala od jakichkolwiek ludzkich chórów

Spróbujmy choć raz jak on dostrzec niezwykłość świata , w którym żyjemy

Każdy , bowiem gest niesamowity jest

Nawet spadający liść , czujący , że czas jego już nadszedł

I nawet księżyc , co rozświetla mroczną nocy dłoń

pochłania się w bezmiernym uroku chwili ,

która stać się może niegdyś dniem jego zguby

Niech,więc ta magia codzienności wskaże nam drogę ku lepszej przyszłości