Ostatnio dodane opowiadania
Najlepsze opowiadania

Mój pokój

                Powoli zamykam za sobą drzwi i opadam na łóżko. Wreszcie jestem bezpieczny. Tutaj nic nie jest w stanie mi zagrozić. Moja osobista utopia. Samotnia. Wystarczy, że przekręcę klucz w drzwiach i będę całkowicie odizolowany od reszty świata. Jestem tu sam i nie przeszkadza mi to, co jest sprzeczne z tym co czuję na zewnątrz.

                Ściany barwy ciemnego fioletu. Nad łóżkiem, przy ścianie przelatuje stado nietoperzy. W rogu pokoju, na stoliku stoi bukiet nieśmiertelnych czarnych róż. To miejsce idealnie oddaje mój charakter. Pomimo, że dla ludzi staram się być ciepłą i miłą osobą, to tam w środku, w najskrytszych zakamarkach mego jestestwa czają się przeróżne emocje, złe emocje. Strach, nienawiść, zawiść, chciwość, zazdrość. To tylko niektóre z nich. Jest ich tam więcej. Jednak rzadko jest im dane ujrzeć światło dzienne.

                Zamykam dłoń na pilocie od wieży i uruchamiam ją. Już po chwili do moich uszu dociera symfonia ostrych dźwięków gitary, głośnych uderzeń pałeczek w perkusję oraz delikatnych tonów lub przeszywających mą duszę krzyków powstających w gardłach wokalistów przeróżnych zespołów. Dla innych to nie jest muzyka, a teksty piosenek są o niczym. Uważam takich ludzi za płytkich głupców. Tylko płytki człowiek nie potrafi zrozumieć frazy mówiącej o tak wielkiej miłości, że nasze serca krwawią. Muzyka daje mi ukojenie. Kiedy ktoś śpiewa o tym co czuję uświadamiam sobie, że nie jestem z tym wszystkim sam. Ktoś już kiedyś przechodził przez to samo i dał radę, nie poddał się.

                Rozglądam się po pomieszczeniu. W kącie dostrzegam czarną gitarę i kilka rozrzuconych koło niej kartek z rozpiskami piosenek. Wyłączam muzykę i podnoszę się z łóżka. Po chwili wracam na nie z instrumentem. Czuje jego przyjemny chłód na swym ciele i przechodzi mnie dreszcz. Chwytam kostkę do gry, formuję palcami lewej dłoni akord E-mol i uderzam kostką w struny. Czuję jak wyzwalam swoje emocje. Jestem dziś sfrustrowany i przygnębiony, więc nie gram cicho i spokojnie. Spod moich palców wychodzą ostre i głośne dźwięki. To mi pomaga. Dzięki temu jest lepiej.

                Lubię samotność, która towarzyszy mojemu przebywaniu tu. Jednak brakuje mi kogoś. Brakuje mi osoby, która zamknęła by mnie w swych ramionach, pocałowała w czubek głowy i powiedziała po prostu, że jest przy mnie i będzie dobrze. Brakuje mi chłopaka. Mam go, ale jest zdecydowanie za daleko by to wszystko zrobić. Przerywam grę w połowie piosenki, odkładam gitarę i zwijam się w kłębek. Po moim policzku spływa samotna łza. Stwierdzam, że chociaż ona nie powinna czuć tego bolesnego uczucia, więc przestaję się hamować. Po chwili moja poduszka jest cała morka od łez.