„Jesienne słońce”.

Malują się chmury nad zachodem

i milczącym ptaków gdzieś odlotem.

Pisząc tam listy piór swych skrzydłami,

atramentem niebo, dzień za nami.

Muśniecie poezji- tchnieniem tej pory,

liście baletem, kwiaty bukietem.

Czasami jednak śmierci pokory

i tchnieniem ostatnim dni poematu...

Tych liter zwiewnych przyczyn dramatu

nad Ofelia pokruszonych niczym kły,

ostatniego mglistego aktu chwil

nad życiem, co przechyla kielich mgły.