Stukam w klawisze tak bezmyślnie,bez Żadnej pasji .
Gubię rytm ,myśli są tak nachalne .
Nie mogę odpędzić ich ,przytłaczają mnie.
Jeden rytm wciąż wystukuję ,brak w tym wszystkim namiętności ,polotu.
Uświadamiam sobie ,że tylko stukot klawiszy fortepianu u kaja me wnętrze tak rozdarte i poranione.
Niedawno rzekłabym,iż to twój głos potrafił usypiać me wszystkie Demony.
Dziś wiem,że dalej tak by było gdyby nie to,że brak ci cierpliwości do mej osoby.
Myślę ,że gdybyś dała mi chwilę udałoby się bez mówienia żegnaj.
Lecz to nie ważne jest teraz,bo myślę ,że za bardzo chciałam tak ciebie mieć .
Choć myśli wciąż próbują pokazać mi moje błędy to wiem ,ze to nic nie zmieni.
Nie mogę cię trzymać ,proszę muszę odejść .
Dziś zegnam się ,mówię bywaj ,tylko bicie tego serca jeszcze zmusza mnie czuć .
Myślałam,że zabrałaś je ze sobą,a jednak postanowiłaś wszystko porzucić .
Każdy odgłos trąconego klawisza daje błogi spokój.
Lubię słuchać jak układa to wszystko w całość ,w jedną melodię podnoszącą mnie osobę tak
grzeszną jak sam Demon ku uniesieniu ,chwili spokoju .
Odwracam głowę w jej stronę i widzę tą pasję ,precyzję ,grację z jaką gra melodię .
Jest w tym coś uspokajającego, a jednocześnie niepokojącego.
Me wpatrzone,rozmarzone oczy łakną tego widoku drgającego ciała przy każdym stuknięciu.
Niby tylko stuknięcie ,a potrafi rozmarzyć ,uspokoić człowieka .
Wszystko co zaprzątało me myśli odchodzi,puszcza mnie .
Nie łap już mnie,pozwól pościć rękę .
Potrafię już zatrzymać swą myśl i to nie jesteś już ty.
Nie zatrzymujesz bijącego serca ,nie wprowadzasz w stan milionów drgań.
W tym całym wirze emocjonalnym zapomniałam o tym,że nic na siłę .
Chciałam być twoim światem ,a stałam się zbędna .
Stuk stuk stuk to dziś my. Ty tu Ja tam.
Owinięta kocem siedzę z kawą w ręku i oddycham .
Wspaniałe uczucie poczuć przez chwilę całe piękno tego świata .
Dałaś mi tak dużo , pokazałaś tyle radości .
Dziś puszczam to w świat niech ciepłe powietrze unosi wszystkie wspomnienia .
Dziękuję za każde twe słowo ,za każdy twój dzień .