Krople rosy jak paciorki na różańcu

srebrzą się tak pięknie w księżyca poświacie

niczym łzy na twarzy po jakiejś utracie

w podmuchu wiatru zawirują jak w tańcu

a potem utoną w niejednej kałuży

ptak na gałęzi radośnie nie zaśpiewa

omijam po drodze obnażone drzewa

nikt przecież nowego dnia już nie przedłuży

przybywa więcej chmur na niebie o świcie

i choć doba wciąż ma tyle samo godzin

bezradny znowu jestem jak w dniu narodzin

co rok jesienią trwa wyciszone życie