Pod czarną ziemią spoczywają trupy

Szczęśliwsze niż ludzie, bo świat był zepsuty

Choć po ich zimnych ciałach łażą robale

Nie tęsknią za żywych światem wcale

Zgniłe wnętrzności i twarze poranione

Lecz uśmiechy mają, bo już życie skończone

Doszli do końca wędrówki marionetek

Bez znieczulenia, bez żadnych tabletek

Czy to możliwe, że byli bardziej martwi, gdy ich serca biły?

Teraz są szczęsliwe, bo wkońcu demony ich dobiły

Wykończyły, potraktowały jak szmaty

Czy na ziemi, czy pod ziemią to jedno życie, lecz rozłożone na raty