Człowiek,

Niczym stary zegar,

Błąkający po wyznaczonej ścieżce,

Cofa się i błądzi,

Gubiąc wskazówki dobrego świata.

Człowiek,

Niczym stary zegar,

Robiący kolejne ruchy,

Jest, po prostu jest, przez chwilę…

Przystaje…

Opuszcza własne sekundy.

Rozlewa chwile po drodze,

Niczym deszcz, rozdaje swoje krople życia.

I już nie ma zegara, człowieka,

Nie ma życia

-jest deszcz.

Zalewające łzy ludzkie.