Nauka życia
To taka układanka swoista
Czasem gładka aleja, czasem droga wyboista.
Każdy odgrywa rolę swą.
Każdego inaczej zwą.
Scen wiele,
A film jeden.
Wciąż uczę się życia.
Ktoś, że nieszczęśliwy jest powie,
Kiedyś los się może zmienić, kto wie.
I tak tu tkwiąc gramy bez końca.
Dlaczego niektórym ciemno, nie zapalono im słońca?
Wokół mnie obrazy.
Jeden poszarpany, inny bez skazy.
Wciąż uczę się życia.
Dlaczego nie wszystkie dzieci się śmieją?
Dlaczego są tacy, co im w twarz wiatry wieją?
Wciąż o to samo się pytamy.
Nie zastanawiamy.
A dlaczego czasami piasek oczy ludziom zasłania?
Przecież nikt miłości nie zabrania.