złamany międzyczasem

zbyt późnych powrotów

zaczekaniem ramion

na znajome kształty

niedokochane usta

w kolejce po ciepło pieszczoty

już tylko chłodne resztki

karmią apetyt pytań

bezwstydne kłamstwa

rozebrane z aksamitu prawdy

rozdzierają cichy majestat

świątyni naszego ciała

i w codziennym niedośnieniu

powracasz

do wczorajszej doskonałości

roztęsknienie pragnień

wlewasz płaczem w dłonie

zima wspólnego czasu

coraz dłuższe noce

samotny spacer

z natrętnie milczącym księżycem

i nawet niebo płacze

bladym smakiem śniegu

milczy nagie drzewo

po miłości

bez miłości