Nieprzenikniony mrok ogarnął ludzkie serca
W blasku świecy próbuję odnaleść wyjście
Brnąc przez korytarze strachu i nienawiści
Samotnie walcząc z czernią mego umysłu
Nie ma NAS- nie było, nie będzie
 Gaśnie ostatni płomyk nadziei
Zapadam się w czeluściach wszechświata
Bez marzeń
Spływa ostatnia łza
A razem z nią ulatnia się wszystko co ludzkie
Wszystko co moje i pozornie wieczne
Zostaje ciało pozbawione uczuć
Tym właśnie teraz jestem
Stertą kości i taką pozostanę
Taka mnie pochowają
Bo choć pozornie żyję
Umarłam za życia