Mijając puste głuche uliczki miasta w czarna lecz wietrzną noc . W blasku świateł

bez żadnej żywej duszy wokół . Czułam się osamotniona jeszcze bardziej niż kiedykolwiek zmierzając donikąd .

Wtedy uświadomiłam  sobie sprawę że to co mnie napotkało to nie jest szczęście tylko złudzenie by zdać sprawę z własnego cierpienia i życia którego wiodłam przez ostatnie lata .

Wewnątrz poczułam ogromna stratę i smutek który przejawiał się fizycznym bólem .

Całkowita pustka która mną zawładnęła w tej chwili . Pragnęłam doznać czegoś by ukoić ją .

Już od teraz wiedziałam ze nie zniosę dłużej żyć będąc w czeluściach samotności .

Oraz zaprzepaścić przeszłość i stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem .

Krok po kroku stąpając ku zgubie .