wokół zgięte w pół ubrania

głowa cała potargana

tło słoneczne już zanika

zagar niepospiesznie tyka

gdy się jawa ze snem miesza

kiedy nic już nie pociesza

nostalgiczne obrzydzenie

i wygodne zapomnienie

niegdyś biło nieprzytomnie

dziś już nie pamieta o mnie

srebrnych punktów nic potężna

pajęczyca much, okężna

łapie, rwie mnie w środku nocy

nie znajdując już pomocy