wśród pięknej ciszy nocy

rozkwita piękny pęk

przykuwa oko

i sprawia że zwykła chwila staję się cenniejszą

kwiat delikatniejszy od pióra

płatki jego bielsze od księżyca

spływa po nich

tycia kropla rosy

zapach roznoszący się na wietrze

delikatnie łagodnie z klasą

rulony wiązanki okręcone w koronę

tak piękną że sam bóg wahałby się ją przyodziać

jakże spokój człowiek czuje

wśród ciszy niebiańskiego kwiatu

chciałabym go podziwiać wiekami

wiedząc że takiego piękna nie ujrzę nigdy