Ciężko się oddycha powietrzem przesyconym samotnością

Ciężko się oddycha powietrzem przesyconym samotnością.

Gdy tylko dym z papierosów otula swą szarością,

Tylko wino czerwieni się przy każdym pocałunku,

Oddając gorzki posmak wytrawnego trunku.

Z gazetą rozmawiać językiem ciemnego druku,

Na szarych stronicach, na pędzącym życia bruku.

Ciężko przez okno na księżyc patrzeć nocami

Broniąc się przed prawdą ukrytą za snami.

Ciężko kłócić się z zegarem, i tak nie mam racji.

Ciężko z ciszą siadać do późnej kolacji.

W mroźne noce samej spać na miękkim puchu,

Obserwując sufit trwać w zgubnym bezruchu.

W schronieniu zimnych ścian oddechu czekać lata,

Samotnie patrzeć jak z gniazda rok w rok wzlata

Młody ptak, z każdym wiosny szybkim tchnieniem,

Odlatując z kolejnym nowym mym marzeniem.

Próżno czekać samotnie, aż wstanie ranek,

Jedyny, na którego czekam, przyjemny kochanek.