„Czas” (POEMAT).

 

Ruszyły konie tabunem

Kare, cisowe, śniade

Wielkiej przestrzeni śladem

Od zmierzchania tak blade.

Kłusowały gdzieś stadem

Poświęcone wolności

Porą pogodną latem

Bieliły się tam kości…

Brata lub kogoś siostry

W tanatasowej złości

Pejzaż nieco był ostry…

Tragizmem swym obcości.

Pora umierania wstaje

Kluczem ten sen roztwiera

Pytań-…O?- nie zadaje

Po prostu się przetwiera…

Gwiazdy znikają rano

Kronos zegar otwiera

Bierze go na kolano

Cichością kwarc nabiera…

Za późno on nie rusza,

Zgasła jedna- nadzieja…

Jeden czasomierz duszy

Odwiecznej tej przeszkody.

Ariadny plota nici

Na własne tu zawody,

Która pierwsza z nich nić?

Umiera grabarz młody…

Nie wrócisz tędy, ale idź.

Bez przeszkody, bez przeszkody…

 

D.S.