Czy pamiętasz mnie, Krzychu?

czy pamiętasz jak tego pechowego dnia leżałeś ze mną w jednej sali?

I pocieszałeś mnie, głupawego nastolatka, że złamana ręka to nic strasznego?

Podczas gdy sam, nie mając władzy nad ciałem, cierpiałeś w milczeniu?

Czy pamiętasz jak mówiłeś, że dla mamy jesteś gotów stanąć na nogi?

I jak przepraszałeś pielęgniarki, gdy zmieniały Ci pieluchy?

Czy pamiętasz, że mówiłeś mi jak bardzo mnie lubisz, choć dzieli nas kilkanaście lat i świat całkiem inny?

Otóż ja, drogi Krzysiu, pamiętam to wszystko

ale zapamiętałem za mało

bo po dzień dzisiejszy leżąc obok Ciebie sparaliżowanego

nadal płaczę nad ręką w gipsie.