Kując zhardziałe żelazo
nadając kształt gwoździom
podkowom, narzędziom
dnia codziennego.

 

Gotów płynąć pod prąd
dymając miechem
patrząc godzinami
na rozgrzany do czerwoności
węgielek

 

Wyprostowany idę miastem popiołu
na wąskim bez-kresie
lampa ogrzewa ciepłem
widnokrąg blaskiem ozłocony

 

dom olbrzyma z bordowego kamienia
zarasta krzewiną,
Spadający strop na głowę
cegła za cegłą

 

korzeń rozłupuje
i powraca utopijna przeszłość:

 

Białe czółno na stawie
na powierzchni lilie gładkie
szukające ziarenka łabądki
ze skrzydłami jak żagle

 

a na łódce tej niewinnej
para zadurzonych ciał
słowik przygrywał najrychlej
pocałunek w dłoń to fakt

 

niejeden podróżny
zatrzymał się na gościńcu
rozszerzoną źrenicą podziwu
przyprawiał się o zachwyt

 

nastała cisza
i jedyny frazes:
Bądź wierny, Idź . . .