jest prawie północ

krople deszczu skwierczą na szybach

w tej podstarzałej jesieni

 

czas mierzę w wypalonych świecach

które gasną jedna po drugiej

jak ludzie

zdolni

drapaczom chmur deptać po piętach

 

zazwyczaj w uścisku czyiś pleców

bawię się szminką której nie mam na ustach

nie obudzę się jutro dla siebie

niezdobyte są szlaki moich myśli

przecinające czyjeś oczy

 

patrzę na te zobowiązujące obrazy

tak nierzeczywiste że oglądają już tylko same siebie

może to czas zapomniał o sztuce

a może zrobili to ludzie

 

nie od dziś zezowate spojrzenie starszej pani

zza firanki

krzyczy ślizgającą się po językach plotką