Ostatnia droga.

Dawid Styś
24.00.2010 01:00·~ 1 min. czytania

Idę tam sam..
Sam w miejsce gdzie nikogo nie ma
Nikogo znajomego
tylko smuga cienia..

Na lewo,prawo NIE!
teraz przed siebie spoglądam
Radoscia!
Jestem sam
Sam sobie teraz
świat z góry oglądam..

Bez nikogo
Bez żadnej ludzkiej podłości
ja sam u Nieba bram
w pełnej okazałości..

Bo życie!
Jakże krótkie jest
wyliczone dzień po dniu
A najważniejszy wyczyn
Jak czyn spala się w ogniu..

Czasu nie ma
By przypomnieć
wszystkie przeżyte chwile
mówię ile!
Ile utraconej pamięci
w coraz dalszym życiu..

I dlaczego tak jest?
Dlaczego pniemy do przodu się
Zapominając jak to było wcześniej
i odpada jak tynk
każda myśl o przeszłości
która za nami
Która niegdyś tworzyliśmy sami..

 

Dawid Styś
Napisane przez

Dawid Styś

Szczerze tworzę swe wypociny od momentu kiedy poznałem swą drugą połowę, tak więc trwa to już jakieś 7lat, w między czasie byłem członkiem grupy hip hop-owej z Jarocina, w owym czasie mieliśmy swoje pięć minut, na you tube są nasze utworki, kawałki grupy Nicoraj, teraz już tylko rymuję na kartkach, na komputerze, a najczęściej na klawiaturze telefonu komórkowego, w każdej wolnej chwili, kiedy tylko mam coś ważnego do przekazania, czy szukam zrozumienia samego siebie i całego otoczenia. Pisanie dla mnie nie jest ucieczką, swoistego rodzaju azylem, to czas dialogu mojej duszy ze światem, przez wiele lat tłumiłem w sobie uczucia pogrążając się w tej pustyni ludzkich zachowań, cierpiałem do momentu pierwszego utworu, z każdym kolejnym wierszem, czułem większą swobodę w pisaniu, bo jeżeli można poczuć się jak w raju na ziemi, za życia, to pisanie właśnie jest moim żywym rajem, coś jak spacer po Boskich przedmieściach, widzisz i opisujesz cokolwiek, na co tylko masz ochotę, coś pięknego, nie wolność, nie strach, obawa przed utratą daru, tylko swoboda posługiwania się słowem i rymem doprowadziła mnie tutaj..