Patrzę w niebo

Metalowy ptak

wzbija się w przestworza

wzlatuje nad wyżyny

ludzkiej myśli.

Wśród błękitnych chmur

prostuje swe skrzydła

żelazne kręgi

rysując wokół siebie.

 

Wolność widzę

nad sobą tylko wolność

przestwór ginący

w otchłaniach samego siebie

a człowiek - jak ptak

w ogromnym polu boskości

chce dorównać stwórcy

i gwiazdom

chce prześcignąć siebie

zagubić w wirze wiatru

nad sobą.

 

Bawi się

na przestrzeni świata

goniąc swój własny ogon

zanim zniknie

w sekundzie jego jestestwa.

Frunie ponad innymi

daleko w wysokościach.

 

A ja

kieruję na niego swój wzrok

z niskiej ziemi

oparty o swój dom

- korzenie drzewa

które trzymają mnie w miejscu

nie pozwalając pofrunąć za nim.

 

Patrzę na niebo

gdzie metalowy ptak

rozkłada swoje skrzydła wolności.

Dogonić

i wzbić się za nim mogą

tylko moje myśli.

Na prądach powietrznych

wraz z nim

ulatują przed siebie

daleko...