Życie jest reżyserem o niewyczerpalnej wenie
Miliony scenariuszy, każdy na plecach nosi brzemię
Raz droga usłana róż płatkami
Raz rani nas ostrymi kolcami
Gdy brakuje sił unosi nas do góry
Gdy za dużo słońca wysyła czarne chmury
Rzuca kłody pod nogi, lubi płatac figle
I choć czasami jest gorzej niż zwykle
Nie pozwalamy swego szczęścia zburzyć
Dopuścić smutku, w morzu łez się zanurzyć
Stresem swe głowy zajmować
Przesadnie i nadwyraz się przejmować
Uzalac się nad sobą i dołować
Przekorny los lubi komplikowac
Dlatego więc uśmiechem na twarzy
Biegnij naprzód po to o czym marzysz
Nie stój w miejscu ani nie zostawiaj w tyle
Bo goni nas czas a życie to są chwile
Jesteśmy aktorami w tym spektaklu i nasza w tym rola
Czy wejść na szczyt swych pragnień udać nam się zdoła
I mówią ŻYCIE SENSU NIE MA
I mają rację- MA BYĆ SENSEM
A sens ustalamy sobie sami