Jak kamień rzucony w morze brylantów,

 

Nie błyszczysz, nie świecisz,

 

w tym świecie pedantów

 

 

 

 

 

Wartość twa mała,

 

Gdzieś na marginesie,

 

Serce jak skała,

 

a rozum gdzieś w lesie

 

 

 

Choć myślą, ze święci,

 

że szafir się kręci,

 

to tylko synteza,

 

nie wartości orogeneza,

 

 

 

Nastanie ta pora,

 

I zedrze się kora,

 

Kto stał kamieniem,

 

Zabłyśnie swym mieniem

 

 

 

I rozum choć któtki  i
brak słów potoków,

 

To kamienie brylantom dotrzymają kroków