Usnęła i śpi jak Aniołek.

Daleko, daleko jest dom, na którego 

ścianach wiszą portrety zmarłych.

Wołają: Niebieski!

Szlaczki na ścianach 

jak w dziecięcym pokoiku,

z ludzkich marzeń i pragnień.

Z wygasłych wspomnień.

Poukładane cegiełki z nazwiskami.

Teraz to nic. To coś. -Nieważne.

Poważnie znika.

Płacz, płacz. Odeszła daleko.