Ona tu wróci jak co roku,

przyniesie brązy i purpurę.

Nie myśl że taka hojna jest,

poznałam dobrze jej naturę.

Najpierw nas kusi kolorami,

drzewa wystroi w suknie złote.

Potem ukradnie niebu błękit,

w zamian da szare dni i słotę.

Słonecznym blaskiem krótkich dni

pozwoli ptakom skrzydła ogrzać.

Po to,by gdy nadejdzie świt,

wygonić je gdzieś hen za morza.

Gałęzie drzew zalotnie w tańcu

kroplami deszczu będzie pieścić.

Gdy jej wyszepczą że jest piękna

zerwie im liście i odleci.

Nie daj jej więc się oczarować,

bo ile piękna w niej,tyle zła.

swoją urodą chce świat omamić.

Dobrze że chociaż krótko trwa...