23.12

 

(dwudziesta trzecia dwanaście)

 

W świetle telefonu przegląda pokój:

 

naga podłoga, mały stolik,

 

grube książki, kilka zielonych kwiatów

 

na parapecie,

 

łóżko

 

 

 

i czeka

 

 

 

ostatnia wiadomość:

 

lista zakupów mamy,

 

życzenia od siostry

 

oferty sieciowe

 

 

 

za oknem:

 

zachmurzone niebo, ciemny las,

 

szum rzeki, krople deszczu spadające na ziemię.

 

 

 

wciąż czeka

 

 

 

Na rogu łóżka

 

patrzy na gołe ściany

 

na krzyż - jedyny gość

 

w pustym mieszkaniu

 

pierwszy i ostatni

 

 

 

zamyka telefon,

 

światło gaśnie,

 

znika pokój.

 

 

 

Po głuchym strzale

 

żywa czerwień

 

- jedyny ślad człowieka na pustych ścianach

 

wśród książek, mebli

 

i łóżka

 

 

 

23.20

 

(dwudziesta trzecia dwadzieścia)