I tak pędzimy po tym próżności moście

tratująć jedni drugich w panice dziwnej

aż ciężko zdyszani padamy w kompoście

własnych pragnień i dążeń, w myśli naiwnej

I na tej urodzajnej glebie

z żalem brodzący w błocie

szukamy ratunku dla siebie

wielcy małością, wspaniali w miernocie